قرار دستور موقت در دعوای حضانت

نهاد حضانت برای تأمین سلامت جسمی، روحی و تربیتی طفل است که گاه به دلایل خاص حقوقی از صاحب حق و مسؤول حضانت سلب می­شود. رسیدگی به این گونه دعاوی با تشریفات دادرسی عادی مستلزم زمان زیادی است و ممکن است در شرایط اضطراری موجب آسیب جسمی و روحی طفل شود. این موضوع در ماده 7 قانون حمایت خانواده 1391با امکان رسیدگی فوری به دعوای حضانت و صدور دستور موقت  پیش بینی شده است.اما قانون مزبور همچنان کاستی ها و خلأهایی دارد که نویسنده در مقاله حاضر به آن­ها می­پردازد. از جمله با بررسی و نقد «موضوع» قرار دستور موقت، پیشنهاد می­کند ماده ای در قانون حمایت خانواده گنجانده شود که تصریح کند «موضوع قرار دستور موقت در دعوای حضانت، الزام خوانده به انجام عمل معین است».  همچنین ماده­ای با این مضمون پیشنهاد می کند: « کودکانی که سرپرستی و حضانت آن­ها به صورت موقت از طرف بهزیستی به برخی خانواده­ها داده می­شود، در صورتی که در مدت تعیین شده، سلامت جسمی و روحی آن­ها در معرض خطر تعیین شده، با تقاضای نماینده بهزیستی یا دادستان به عنوان نماینده مدعی­العموم، دادگاه می­تواند بدون اخذ تأمین، فوراً دستور موقت صادر نماید و طفل را در اختیار بهزیستی قرار دهد».